W Polsce rozkład jazdy to świętość. Masz godziny, minuty, sekundy, a autobus czasem nawet czeka, jeśli widzi, że biegniesz. W Hiszpanii? No cóż… tu rozkład jazdy to bardziej opowieść fantasy – niby istnieje, ale nie do końca wiadomo, gdzie się zaczyna, gdzie kończy, ani czy w ogóle jest prawdziwa.
Hiszpańskie autobusy mają własną osobowość. Czasem przyjadą 10 minut za wcześnie, a Ty, człowieku, jeszcze w piżamie, bo przecież masz czas. Innym razem spóźnią się 30 minut, a Ty zaczynasz kwestionować całe swoje życie. A czasem po prostu… nie przyjadą w ogóle, bo np. kierowca postanowił wpaść po bagietkę do piekarni. Prioridades…
Pierwsze dni w Hiszpanii. Przystanek, słonko, Ty z aplikacją, jak ten optymista. Autobus według rozkładu miał być za 5 minut. Mija 10. Mija 20. W międzyczasie przyszła babcia ze zmęczonymi reklamówkami i zdążyła się zdrzemnąć na ławce. Autobusu nadal brak.
W końcu przyjechał. Kierowca nawet się nie tłumaczył – bo i po co? Przecież wszyscy wiemy, że tu czas płynie inaczej. Jakby w rytmie flamenco: trochę tu, trochę tam, trochę kiedy mu się zachce.
Jeśli kiedykolwiek próbowałeś zrozumieć rozkład jazdy w Torrevieja, to wiesz, że to nie jest rozkład – to test na IQ. Masz tabelki, strzałki, godziny „przybliżone”, a do tego przypis „tylko w dni parzyste, o ile nie pada, chyba, że jest sierpień”. I jeszcze numer linii: „Linia A – jadąca w prawo, ale tylko do połowy miasta, a potem się przesiadasz na B, która skręca w lewo, chyba że kierowca zdecyduje inaczej”.
Pytanie o godzinę odjazdu skutkuje wzruszeniem ramion i odpowiedzią typu: „Poco a poco, mujer, zaraz będzie” – i faktycznie, „zaraz” może oznaczać 3 minuty, albo 30. Tu ludzie nie patrzą na zegarek – patrzą na niebo. Jeśli nie ma chmur – autobus może przyjedzie. Jak są chmury – no to wiadomo, że nie.
Najlepsze jest to, że nikomu to nie przeszkadza. Serio. Ludzie siadają na murkach, gadają z obcymi, jedzą oliwki, dzwonią do kuzyna z Salamanki. Ty panikujesz, że się spóźnisz, a obok pani Mari Carmen mówi Ci: „Spokojnie, cariño, jak nie dziś, to jutro”.
A jakby ktoś chciał sprytnie podejrzeć rozkład w Google Maps – powodzenia. W wielu hiszpańskich miastach Google albo zgaduje, albo pokazuje rozkład z zeszłego stulecia. Czasem autobus już odjechał, zanim Google w ogóle się zorientuje, że miał przyjechać. Więc… nie ufaj technologii, ufaj losowi.
Z czasem przestajesz się frustrować. Zamiast nerwowego spoglądania na zegarek, zaczynasz rozglądać się dookoła. Zamiast biec, po prostu idziesz. Bo w Hiszpanii uczysz się jednej ważnej rzeczy: czas nie ucieka – czas jest. A autobus? W końcu też będzie. Może za 5 minut, może za pół godziny, ale będzie.
I może właśnie o to chodzi. Żeby zamiast się spieszyć, dać sobie chwilę. I po prostu… żyć jak Hiszpanie – powoli, z uśmiechem, w rytmie, który nie zna rozkładów, ale zna luz.
Zobacz także: Spacerem przez Torremolinos: Moje królestwo na Costa del Sol
W Hiszpanii wiosna pachnie kwitnącymi pomarańczami, niesie obietnicę dłuższych dni… i lekkie napięcie w powietrzu, bo to właśnie wtedy rusza Operación Renta, czyli czas składania deklaracji podatkowej w Hiszpanii. W teorii wszystko jest proste – nowy rok, nowy formularz, nowe nadzieje. Tylko że… ja wciąż czekam na zwrot podatku za 2023.
W erze Apple Pay, BLIK-a, zegarków, które same płacą za kawę, i ludzi, którzy nie widzieli gotówki od czasów szkolnych sklepików, Hiszpania potrafi zafundować solidny reality check. Bo choć z zewnątrz wygląda jak technologicznie rozwinięty kraj Europy Zachodniej, to wystarczy zejść z turystycznego szlaku i… nagle wracasz do czasów, gdy portfel pełen drobnych był Twoim największym skarbem.
Wyobraź sobie typowy polski obiad: ziemniaki, kotlet, a obok pełna miska surówki – czy to z kapusty, czy z marchewki z jabłkiem, a może z ogórków kiszonych. Teraz pomyśl, że przenosisz się do słonecznej Hiszpanii i… surówka znika z talerza jak sen na jawie. Bo tutaj warzywa nie są częścią obiadu. One są wspomnieniem.