Wyobraź sobie typowy polski obiad: ziemniaki, kotlet, a obok pełna miska surówki – czy to z kapusty, czy z marchewki z jabłkiem, a może z ogórków kiszonych. Teraz pomyśl, że przenosisz się do słonecznej Hiszpanii i… surówka znika z talerza jak sen na jawie. Bo tutaj warzywa nie są częścią obiadu. One są wspomnieniem.
Nie zrozum mnie źle – lubię kuchnię hiszpańską. Tortilla de patatas, croquetas, paella, patatas bravas… Smaki intensywne, głębokie i… no właśnie: tłuste. Tutaj wszystko jest smażone, duszone w oliwie, zapiekane w oliwie albo ochlapane oliwą na dokładkę. Czy to jest zbilansowany posiłek? Nie. Czy kogoś to obchodzi? Też nie.
Mam czasem wrażenie, że gdyby ktoś zalał rosół oliwą z oliwek, Hiszpan by to zjadł i powiedział: „¡Qué rico!”. Tymczasem ja siedzę z tym moim kotletem z bakłażana i myślę: „A gdzie suróweczka?”
Jeśli już w karcie dań pojawi się „ensalada”, to trzeba czytać to słowo z dystansem. Bo „sałatka” w Hiszpanii potrafi znaczyć:
I koniec. Zero sosu, zero oliwy (chyba że sobie polejesz), zero fantazji. Jakby ktoś powiedział: „chcesz zdrowo? To masz. Ale nie licz na przyjemność”.
A ja tylko patrzę na ten mój zielony smutek na talerzu i wspominam czasy, kiedy mizeria z ogórka była czymś więcej niż stanem emocjonalnym.
Są dni, kiedy naprawdę tęsknię za tartą marchewką czy buraczkami. Nie za czymś wyszukanym, nie za sałatką z komosy ryżowej z granatem i jarmużem. Nie. Tylko za prostą, uczciwą surówką, która wie, po co jest na talerzu.
W hiszpańskich restauracjach nie znajdziesz jej prawie nigdy. A jeśli zapytasz, czy można coś zamówić „do obiadu, coś świeżego”, to spojrzą na Ciebie jak na osobę z problemem osobistym. Bo tu nikt nie je surówki.
Musisz się pogodzić z tym, że w Hiszpanii surówka to prawie mit – coś, o czym się słyszało, ale nie do końca się wierzy. Ale spokojnie, jest na to sposób. Surówkę zawsze możesz sobie zostawić na deser… w domu.
Wyobraź sobie miny znajomych, gdy na imprezie wyciągasz słoik kapusty i mówisz: „To mój hiszpański dodatek do życia”. Oni patrzą, Ty jesz, a wszyscy zastanawiają się, czy to nowy trend czy po prostu polska tradycja przemycona przez granicę.
Zamiast walczyć o surówkę przy barze, lepiej po prostu zaakceptuj, że tu jest inaczej, a swoje ulubione warzywa zostaw sobie na później. Bo w końcu najważniejsze, żeby dobrze zjeść i się nie stresować – reszta to tylko dodatek.
W Hiszpanii wiosna pachnie kwitnącymi pomarańczami, niesie obietnicę dłuższych dni… i lekkie napięcie w powietrzu, bo to właśnie wtedy rusza Operación Renta, czyli czas składania deklaracji podatkowej w Hiszpanii. W teorii wszystko jest proste – nowy rok, nowy formularz, nowe nadzieje. Tylko że… ja wciąż czekam na zwrot podatku za 2023.
W erze Apple Pay, BLIK-a, zegarków, które same płacą za kawę, i ludzi, którzy nie widzieli gotówki od czasów szkolnych sklepików, Hiszpania potrafi zafundować solidny reality check. Bo choć z zewnątrz wygląda jak technologicznie rozwinięty kraj Europy Zachodniej, to wystarczy zejść z turystycznego szlaku i… nagle wracasz do czasów, gdy portfel pełen drobnych był Twoim największym skarbem.
Kiedy myślisz o przeprowadzce do Hiszpanii, przed oczami masz słońce, sangrię, tapas i ludzi, którzy rozmawiają z prędkością światła. Ale jest coś, na co absolutnie nikt Cię nie przygotowuje. Nie szkoły językowe. Nie przewodniki. Nawet nie Google. I tym czymś są… hiszpańskie drzwi.