Gdy myślisz o Hiszpanii, widzisz słońce, palmy, tapas, siestę i kolorowe uliczki pachnące kawą. A teraz wyobraź sobie, że do tego idyllicznego obrazka dołącza… karaluch. Duży. Zdeterminowany. I najczęściej nie sam.
Pamiętam ten dzień doskonale. Wynajęłam mieszkanie, wszystko wydawało się idealne – czyste, jasne, ciche. Otwieram drzwi i… tadam! – w progu stoi on. Karaluch. Patrzy na mnie bezczelnie, jakby pytał: „A Ty co tu robisz?”. Jeszcze nie zdążyłam się otrząsnąć, a już zza szafki wyłonił się jego kolega. Witaj w Hiszpanii, gdzie to nie Ty wprowadzasz się do mieszkania, tylko karaluchy pozwalają Ci z nimi zamieszkać.
Złapałam jednego w pudełko po kapsułkach do prania (nie pytaj, po prostu zadziałało), ale wiedziałam, że wojny nie wygram. Spakowałam się i uciekłam. I chyba to była najlepsza decyzja, bo czułam, że za chwilę rozstawią w kuchni kanapy.
Karaluchy w Hiszpanii to nie legenda – to codzienność. Możesz je spotkać w mieszkaniach, restauracjach, hotelach, windach, a nawet w… McDonaldzie. Zdarzyło mi się widzieć, jak z gracją przemierzają salę w popularnej sieciówce, pewne siebie jakby właśnie odbierały zamówienie z kiosku. Na ulicach też się panoszą – spacerujesz sobie spokojnie, patrzysz pod nogi, a tu bam! – karaluszy sprint prosto pod Twoje klapki. A czasem, dla urozmaicenia, któryś postanowi polatać. Tak, niektóre latają.
To najważniejsze: obecność karaluchów w Hiszpanii nie oznacza od razu brudu czy zaniedbania. To kwestia klimatu – ciepło, wilgotno, dużo starych rur i zakamarków. Raj dla nich. Często właściciele mieszkań i firmy walczą z nimi jak mogą – ale to jak walka z wiatrakami. Jeden dzień bez prewencji i już masz nowego współlokatora.
Są sposoby, żeby zminimalizować ryzyko:
Ale najważniejsze – przestajesz krzyczeć po piątym karaluchu. Serio. Z czasem reagujesz już tylko lekkim „O, znowu ty?”
W Hiszpanii wszystko jest trochę inne. Zamiast zimy masz upały, zamiast zegarka – siestę, a zamiast kotów w bramach – karaluchy na chodniku. Można się złościć, można panikować, ale najlepiej… po prostu się przyzwyczaić. Bo one tu były, są i będą. A Ty – z odpowiednim podejściem możesz po prostu nauczyć się z nimi żyć. Z dystansem. I z pudełkiem na kapsułki – na wszelki wypadek.
Zobacz także: Spacer po polu minowym – edycja hiszpańska
W Hiszpanii wiosna pachnie kwitnącymi pomarańczami, niesie obietnicę dłuższych dni… i lekkie napięcie w powietrzu, bo to właśnie wtedy rusza Operación Renta, czyli czas składania deklaracji podatkowej w Hiszpanii. W teorii wszystko jest proste – nowy rok, nowy formularz, nowe nadzieje. Tylko że… ja wciąż czekam na zwrot podatku za 2023.
W erze Apple Pay, BLIK-a, zegarków, które same płacą za kawę, i ludzi, którzy nie widzieli gotówki od czasów szkolnych sklepików, Hiszpania potrafi zafundować solidny reality check. Bo choć z zewnątrz wygląda jak technologicznie rozwinięty kraj Europy Zachodniej, to wystarczy zejść z turystycznego szlaku i… nagle wracasz do czasów, gdy portfel pełen drobnych był Twoim największym skarbem.
Wyobraź sobie typowy polski obiad: ziemniaki, kotlet, a obok pełna miska surówki – czy to z kapusty, czy z marchewki z jabłkiem, a może z ogórków kiszonych. Teraz pomyśl, że przenosisz się do słonecznej Hiszpanii i… surówka znika z talerza jak sen na jawie. Bo tutaj warzywa nie są częścią obiadu. One są wspomnieniem.